Spontane Gentle Sectio - de geboorte van Maëlle
- nina4649
- 15 aug
- 4 minuten om te lezen
Dit is het geboorteverhaal van Maëlle, dochter van Cynthia en Niels, en het zusje van hun oudste zoon, Mauro. Zijn komst op de wereld gebeurde via een keizersnede, na het label “failure to progress” — een moment dat hun vertrouwen op de proef stelde.
Voor deze nieuwe geboorte mocht ik, Nina, hen als doula begeleiden, getuige van hun moed en overgave. Cynthia en Niels volgden samen de HypnoBirthing® cursus en gingen elke keuze bewust en met een open hart tegemoet. Ook toen hun wens voor een VBAC wankelde. Hun proces was er één van vertrouwen, verbinding en het luisteren naar de wijsheid van het lichaam, van elkaar en van het nieuwe leven dat zich aankondigde.
Maëlle’s geboorte vond plaats in het Sint-Augustinus ziekenhuis in Wilrijk (Vlaanderen). Het was een groot voorrecht om deze te mogen bijwonen, de magie van hun geboorte-ervaring te voelen en dit verhaal hier met liefde te delen.
De komst van Maëlle – een zacht welkom vol vertrouwen
De zwangerschap kwam iets vroeger dan verwacht, maar dit nieuwe leven werd vanaf het eerste moment met open armen en een groot hart ontvangen. Haar ouders hadden zich liefdevol en bewust voorbereid op haar geboorte – met aandacht, toewijding en een diep verlangen naar een zachte start voor hun dochter.
Voorbereiding met aandacht en liefde
Vanaf het begin van de zwangerschap stonden Maëlle’s mama en papa stil bij hoe ze haar op de wereld wilden zetten. Ze kozen voor een bewuste voorbereiding en volgden samen de HypnoBirthing® cursus.
Hun wens: een zachte, kalme geboorte – gedragen door vertrouwen.
Mama oefende elke dag op ontspanning, papa sprak liefdevol met Maëlle in de buik en ook grote broer Mauro was al volop betrokken. Hij gaf kusjes en praatte tegen de buik.
Een onverwachte wending: van natuurlijke geboorte naar gentle sectio
Op 35 weken veranderde het geboorteplan plots. Een bekkenmeting gaf aan dat een vaginale bevalling mogelijk te riskant zou zijn. Een teleurstelling voor mama, die zó graag natuurlijk wilde bevallen.
Maar samen maakten ze een nieuwe, bewuste keuze: een gentle sectio – een zachte keizersnede, maar pas NA een spontaan begin van de bevalling. Zo kon Maëlle zélf aangeven wanneer ze klaar was om geboren te worden.
Een moedige beslissing. Veel ouders zouden kiezen voor een geplande ingreep, maar mama vertrouwde op haar lichaam, op haar baby, en wachtte rustig af.
De eerste signalen
Op vrijdag 31 mei 2024 leek het zover. Nadat de gynaecoloog mama had ‘gestript’ begonnen de weeën, maar ze vielen die nacht ook weer stil. Mama voelde zich de volgende dag opmerkelijk energiek. Alsof jij, Maëlle, haar een boodschap had gestuurd: “Laat de controle los.”
Die avond liet mama het echt los. Ze ruimde op zolder op en geïnspireerd door de adviezen en verhalen van haar eigen moeder en grootmoeder, liep ze toertjes met gewichten in de tuin – En net als bij hen had het effect…
De geboorte begint écht
In de vroege uren van 1 juni 2024 schoot mama’s lichaam in actie. Rond 3u30 kwam de eerste krachtige wee. Ze bibberde van de intensiteit en wist meteen: nu is de geboorte echt begonnen.
Papa belde me, en ik hoorde mama op de achtergrond. De weeën volgden elkaar snel op en mama ging met haar ademhaling mee in elke golving. We beslisten om onmiddellijk naar het ziekenhuis te vertrekken en elkaar daar te treffen. Ik wachtte hen op aan de spoedingang van het ziekenhuis.
Aankomst in het ziekenhuis
Tijdens onze weg naar de juiste afdeling in het ziekenhuis, ving mama de weeën op in de rolstoel. Elke golving deed ons pauzeren zodat ze rechtop kon staan om mee te bewegen en haar lichaam ruimte te geven. Eenmaal op de materniteit aangekomen, bleek al snel dat de bevalling flink op gang was. Ze had al 6 cm ontsluiting.
Er werd snel geschakeld: voorbereidingen voor de keizersnede werden gestart. Mama kreeg een drankje ter voorbereiding op de verdoving ter bescherming van haar maag en bloed werd afgenomen. Alles ging in een stroomversnelling.
In de operatiekamer
Het zwaarste moment kwam toen mama op de operatietafel zat voor het toedienen van de epidurale verdoving – terwijl de golvingen snel en krachtig bleven komen. Ze moest onbeweeglijk blijven zitten, stevig voorovergebogen. De verdoving liet op zich wachten, maar mama hield vol. Wat een overgave!
Papa zat aan haar zijde, sprak haar zachtjes toe en streelde liefdevol over haar haar. Ik stond aan de andere zijde, fluisterde geruststellende woorden en bewonderde haar moed in stilte.
Daar ben je dan, Maëlle
De dokter werkte zorgvuldig, en uiteindelijk… kwam je zachtjes tevoorschijn. Met je hoofdje nog in de vliezen – je werd met de helm op geboren. Een zeldzaam en wonderlijk beeld.
Ze legden je in een warme doek bovenop mama. Ze keek je aan met tranen in haar ogen en zei zacht: “Maëlle.” Ook papa straalde van trots – fier op jou en op je mama.
De eerste aanraking
Zodra de navelstreng was uitgeklopt, werd je op mama’s borst gelegd. Je maakte smakkende geluidjes, zocht naar de borst. Mama en papa spraken tegen je, vol liefde en verwondering.
Na een tijdje ging papa met je mee om je te wegen en meten. Je was 54 cm lang en 3,850 kg – een flinke, gezonde baby! Ik bleef bij mama, sprak tegen haar en zorgde voor wat afleiding terwijl jullie kort van elkaar gescheiden waren.
De eerste voeding – helemaal zelf gevonden
Toen papa terugkwam met jou in zijn armen, huilde je hevig. Je wilde maar één ding: terug naar mama. En dat gebeurde. Je werd opnieuw op haar borst gelegd.
Even later, toegekomen op jullie eigen kamer ging papa de auto verzetten en ik snel naar het toilet, gebeurde het mooiste moment: jij vond helemaal zelf de borst. Mama straalde van trots. Ze vertelde het papa meteen toen hij terugkwam: “Ze drinkt, helemaal zelf!”
Welkom Maëlle
Lieve Maëlle, jouw geboorte was niet zoals oorspronkelijk gepland, maar wel helemaal zoals het moest zijn: zacht, gedragen en vol liefde.
Je mama en papa maakten keuzes vanuit hun hart, met vertrouwen in jou en in elkaar.
In zachtheid,
Nina – doula
